Een aanzienlijk deel van de echtscheidingen escaleert tot een vechtscheiding. Een ontwikkeling die doorgaans niet door de partners is gekozen, waarbij kinderen veelal de dupe zijn en waarin professionals vaak vastlopen.

Echtscheiding genereert rouw. Deze rouw wordt meestal individueel beleefd. Niet zelden wordt voorbijgegaan aan wat beiden daadwerkelijk hebben verloren. Het aantal echtscheidingen dat uitmondt in een vechtscheiding is aanzienlijk.

Het woord vechtscheiding heeft de focus op het conflict al in zich. De onderliggende verliesaspecten van de echtscheiding komen daardoor minder in beeld. SCHIP is het acroniem voor: Samenkomen, Conflict- en Verliesverheldering, Helpend horen, Integratie en Partners in ouderschap.

De SCHIP-aanpak is een postrelationeel rouwtraject dat de ex-partners samen doorlopen, waarin aandacht is voor datgene dat de ex-partners hebben verloren, elkaars kwetsuren en het geschonden vertrouwen met als uiteindelijk doel de ex-partners opnieuw met elkaar te verbinden als ‘partners in ouderschap’.

Ooit zijn de ouders vol goede moed aan hun relatie begonnen. Het zou in feite ook vanzelfsprekend moeten zijn dat, bij het mislopen van de relatie, deze ook samen in alle zorgvuldigheid en respect naar elkaar toe wordt beëindigd.

Het is misschien een van de meest hardnekkigste misvattingen dat ex-partners elkaar moeten loslaten. Dit is namelijk een onmogelijke opdracht aangezien je elkaar tot in lengte van dagen op alle hoogte en dieptepunten in het leven van je kinderen en van elkaar, gaat tegenkomen. Vandaar dat de SCHIP-aanpak er met name op gericht is de ouders opnieuw met elkaar te verbinden. Een verbinding die recht doet aan de nieuw ontstane situatie. Het spreekt voor zich dat dit geen eenvoudige opdracht is. Het betekent hard werken en bovenal dat beiden gemotiveerd zijn om dit te bereiken. Maar als dit lukt worden de kinderen gevrijwaard van de keuze tussen papa of mama. Dit zou je toch ieder kind van gescheiden ouders gunnen.