Het sloeg in als een bom en ik kon alleen maar luisteren en moest mijn eigen behoefte opzij zetten. Natuurlijk kun je troosten op afstand maar het is zo onnatuurlijk. Alles in mijn lichaam zei dat ik naar haar toe wilde, haar omarmen, knuffelen en samen huilen om dit grote verlies.
Maar helaas het kan en mag niet, omdat het coronavirus maakt dat we afstand moeten houden van elkaar. Via de telefoon houden we contact en mag ik vernemen waar ze allemaal doorheen gaan.
Gelukkig mocht ik van de week, met een kleine groep mensen samen de weg van het laatste afscheid met hun bewandelen.
Weer die onmogelijke taak, afstand houden van mensen die je zo graag wilt steunen, omarmen en troosten.
Ik was bang dat het afscheid niet zo kon zijn zoals ze graag zouden willen, maar met de kleine groep mensen was het afscheid nemen ontzettend waardig.
Het gaat er natuurlijk om dat je erbij kunt zijn, je de mooie woorden van afscheid mag horen en je kunt luisteren naar de muziek die zo past bij de overledene.
Samen huilen, samen rouwen en uiteindelijk samen afscheid nemen. Ja we hadden het allemaal graag anders gewild maar het gevoel van afstand was even niet aanwezig, we hebben met elkaar gedaan wat past in deze situatie. Samen zijn en de laatste eer aan een dierbare bewijzen met de liefde vanuit ons hart en ziel.
Een samenzijn met veel verdriet, maar ook een met veel warmte en steun.
De saamhorigheid heeft de afstand doen verdwijnen…
