Dinsdag 31 maart werd duidelijk gemaakt, dat de situatie waar we in verkeren nog zeker tot 28 april gaat duren. De kindertjes mogen nog niet naar school, de werknemers niet naar de werkgevers, niet even gezellig lunchen met vriendinnen of gezellig een avondje samen afsluiten met een drankje in een café. Ikzelf had me al een jaar verheugd op een concert van Andrea Borcelli die in Nederland zou optreden, maar dit is verplaatst naar januari 2021. Oké we hebben het nog tegoed maar toch. De vreugde van de eerste datum is niet vervuld. We doen het er allemaal maar mee. Niemand echt niemand had kunnen bedenken dat we ooit hierin zouden komen, echt het overkomt ons en we luisteren naar de instructies die regering ons oplegt.
Van de week reed ik om half 8 naar mijn werk omdat ik die dag niet thuis kon werken. Ik fietste op een lege brug, kwam weinig auto’s tegen en nog veel gekker ik reed langs allemaal donkere gebouwen, geen gestresste mensen in de auto die uit een file kwamen, geen schoolkinderen met dikke boekentassen op de fiets en geen overvolle parkeerterreinen met nog een enkel plekje voor je auto. Echt bizar, ik voelde me alsof ik in een wereld reed waarvan ik als enige nog niet wist dat hij was vergaan.
Ja het overkomt ons en we leven een leven waarvan niemand nog weet wanneer daar weer verandering in komt. Wanneer we de vrijheid weer krijgen om te gaan en te staan waar we willen.
Inmiddels zijn we ook aan het begin van deze crisis opa en oma geworden en ja je raad het al, ook daar kunnen we niet van genieten zoals we graag zouden willen. Geen getuigen zijn van haar eerste geluidjes, de heerlijke geur die een pasgeboren baby bij zich draagt. Nee we lopen af en toe langs haar geboortehuis en dan tonen ze haar even achter glas. Begrijpelijk en oh zo belangrijk deze afstand, maar wat is dat lastig, je wilt niets liever dan kennis maken met elkaar en haar regelmatig knuffelen.
Dit is waar we inzitten en we dealen ermee, net zoals iedereen doet. Thuis werken, boodschappen doen met de nodige afstand en 1 x per dag een flinke wandeling om ook nog te zorgen voor de broodnodige beweging.
Maar zoals we allemaal weten gebeuren er ook hele mooie dingen we zijn socialer dan ooit, appen wat af, maken een groeps app aan. Sturen meer bloemen, kaartjes en foto’s aan elkaar. Helpen mensen waar we kunnen en bellen wat vaker naar onze ouders, familie, vrienden en vriendinnen.
En dan zijn er de mensen die getroffen zijn door het virus die keihard samen met hun verzorgende vechten voor het leven. Echt afschuwelijk wat er gebeurt. Mensen waar niet waardig afscheid van genomen kan worden met familie erbij. Zo mag het toch niet zijn, maar het gebeurt en we dragen het.
We gaan met zijn allen door de zwaarste periode aller tijden.
Ja het is zwaar heel erg zwaar, het gebeurt en samen moeten we het dragen.
We houden meer afstand van elkaar maar zijn misschien wel dichter bij elkaar dan ooit, omdat we beseffen dat we elkaar nodig hebben, heel hard nodig…
Wens jullie veel sterkte en steun de komende tijd.
Samen staan we sterk 💪🏻!
