De tijd vliegt voorbij en dat maakt ook dat mensen de dingen die je meemaakt vergeten. Maar voor jou staat de wereld even stil door hetgeen je verloren hebt. Hoe lang mag je rouwen, hoe lang houden mensen rekening met je verdriet en hoeveel ruimte geef je jezelf om te rouwen.
Als je een dierbare verliest dan word je een aantal weken helemaal geleefd. Je bent zoveel aan het regelen om alles goed te doen, niemand te vergeten, maar vooral bezig om een mooi afscheid te creëren voor een dierbare die je verloren hebt.
Je hoofd staat er helemaal niet naar om alles tot in de detail goed te regelen, maar je hebt maar 1 kans om het afscheid bijzonder en waardig te doen zodat je op dat moment je verdriet opzij zet. Iedereen is de dagen voor en na het afscheid met je begaan en dat geeft steun. Je wordt als het ware hierdoor gedragen.
Na het afscheid ben je nog weken aan het regelen om alles ook administratief goed af te handelen. Ook dat is iets waar je helemaal niet mee bezig wilt zijn, maar het moet.
De wereld draait door en heeft geen boodschap aan jouw pijn, leegte en verdriet. Je omgeving ziet ook dat je door gaat en heeft ook steeds minder aandacht voor jouw rouw.
Je bent immers weer aan het werk, kookt weer en ziet er niet alle dagen verdrietig uit. Maar ja dat is natuurlijk bedrog.
Van binnen ben je enorm aan het worstelen met het gemis, in mijn geval ook het wees zijn. Ook ben je nu ineens de generatie geworden die volgens de statistieken het eerste aan de beurt is. Allemaal heftige processen in jezelf waar je geen les in hebt gehad, maar die je ondergaat.
Je bent in de rouw. De rouw waar je veel over leest en die in een curve wordt uitgedrukt zodat je weet in welke fase je nu zit. Daar vind je natuurlijk helemaal geen steun in, je wilt van je pijn af, van het gemis. Alles wat je met de gestorven dierbare hebt meegemaakt komt nog eens dunnetjes voorbij. De mooie momenten en ook de mindere momenten zijn herinneringen geworden die je koestert. Alles passeert de revue.
Praten over de dierbare is heerlijk, samen herinneringen ophalen kun je uren doen en vergt uiteindelijk qua energie ook het nodige van je, maar zo blijft degene wel voor je bestaan.
Om dit met familie te doen werkt helend omdat je ook allemaal in hetzelfde gemis zit. De mensen in omgeving gaan uiteraard ook door met hun leven en denken er vaak niet aan om eens met belangstelling te vragen hoe het nu echt met je gaat. Dat maakt dat rouwen ook wel een eenzaam proces is. Het is jouw pijn en jouw gemis.
Er staat geen tijd voor hoe lang je mag en nodig hebt om te rouwen. Het gemis een plekje geven kost tijd. Ze zeggen altijd, tijd heelt alle wonden. Tijd verzacht zeker de pijn, maar het gemis blijft altijd. En dat mag er dan ook zijn.
Je hebt natuurlijk vele dingen waar je om kunt rouwen, dit zijn onder andere zoals beschreven het verlies van een dierbare, het beëindigen van een relatie, verlies van baan, het krijgen van een ziekte enz enz
Iedereen wil zo snel mogelijk af van de pijn die de rouw je geeft.
Hoe lang duurt rouw? Is het einde er als je zonder pijn aan de dierbare kunt denken? Is het afgelopen als je weer interesse in het leven krijgt en van dingen kunt genieten? Is het afgelopen als de pijn van rouw minder aanwezig is? Voor iedereen is dit natuurlijk weer anders.
1 ding weten we wel: Geef je rouw de aandacht en tijd die het nodig heeft….
Margot Nollet
