Vandaag schrijf ik deze blog voor jullie, mijn ouders, die eigenlijk al niet meer bij mij zijn maar juist ook zo aanwezig door de manier waarop ik in het leven sta.
Ouders, iedereen heeft ze en ieder voor zich heeft er weer een ander gevoel bij als men aan ze denkt. Zij vormen de basis van jouw bestaan. Door hun ben je o.a. geworden wie je nu bent. Ikzelf ben enorm trots op mijn ouders, als ik aan ze denk voel ik warmte, liefde en kracht. Mijn vader moest ik missen vanaf mijn 4e levensjaar, maar wat is die man nog in mijn leven zeg. Dagelijks voel ik dat ik een dochter van hem ben, mijn voorliefde voor kunst, schrijven, boeken mijn creativiteit en het filosoferen over het leven. Mijn moeder leeft nog wel maar is geestelijk al lang niet meer in mijn leven. Ze is zwaar dementerend en zit haar leven, hoe erg ook, op een manier uit die ze nooit maar dan ook nooit gewild zou hebben. Triest heel erg triest wat zo’n ziekte met mensen en hun omgeving doet. Maar soms als ik bij haar ben en haar aanraak voel ik weer de verbinding tussen ons. Dan zie en voel ik dat ze weet dat ik bij haar hoor. Dan is er weer even “ons”, ouder en kind en niets anders. Daar genieten we dan zo van en dan is ze weer even de moeder waar ik zo trots op ben. Want zij, zij is samen met mijn vader de basis van mijn bestaan. Haar kracht die ze zo heeft laten zien in haar leven, haar zorgzaamheid en interesse in mensen draag ik ook elke dag met me mee en ik ben haar dankbaar dat ze me dat heeft geleerd. Het zorgen voor, maar ook de kracht om door te gaan ondanks alle tegenslag die je soms ook in het leven hebt.
Ik ben blij met de warmte, liefde en voorbeelden die ik heb gekregen van mijn ouders en ik ga ze dan vandaag ook bezoeken. Vandaag leg ik op de sterftedag van mijn vader een bloemetje bij hem neer en ik bezoek mijn moeder in het verzorgingstehuis omdat ik ze dankbaar ben voor alles en trots dat ik hun dochter ben.
Ik weet en hoor veel om me heen dat niet iedereen zo over zijn of haar ouders denkt en dat ze als kind niet hebben gekregen wat ze graag hadden gewild. Dat is moeilijk te accepteren en heeft misschien littekens achtergelaten die nog elke dag merkbaar zijn. Ik hoop dat er voor die kinderen een tijd komt dat ze de dingen een plek hebben kunnen geven en wel verder gaan met hun leven zoals ze graag willen. Ouders, zo belangrijk in ieders leven, laten we dat ons af en toe in welke vorm dan ook goed realiseren.
Ik ga ze bezoeken…. fijne dag.
Margot Nollet
Avvenire Coaching en Mediation
