Vandaag werd ik getriggerd door een melding op Twitter waarin stond dat er een snelle opmars van tatoeages in Nederland te zien is.
Het aantal tattooshops is in de afgelopen 8 jaar bijna verdrievoudigd. Direct moest ik terugdenken aan hoe ikzelf vroeger dacht over mensen die een tatoeage droegen. Ik plaatste ze al snel in het hokje “asociaal”.
En dat terwijl ik nog geen woord met ze had gesproken of ook maar iets van ze wist. Gelukkig denk ik inmiddels heel anders over het dragen van een tatoeage. Dit brengt mij op het onderwerp van dit blog. Het in hokjes plaatsen. Ik zal het blog heel persoonlijk houden alhoewel ik vermoed dat ik zeker niet de enige ben die mensen snel ik hokjes plaats of heb geplaatst.
We kennen wellicht allemaal de voorbeelden wel;
- Is iemand die in een sportauto rijdt met grote spoilers een patser?
- Zijn mensen die golfen elitair?
- Zijn mensen van het platteland altijd boeren?
- Komen mensen ouder dan 50 niet meer aan het werk?
- Zijn coaches zweverig?
- Gebruiken hippies altijd drugs?
- Kunnen ambtenaren ook hard werken?
- Zijn pubers per definitie altijd lastig?
- Leiden muzikanten altijd een leven met Sex, Drugs en Rock & Roll?
Kennen we zoals vroeger nog kakkers, punkers, soulkikkers, gabbers en stuudjes?
Allemaal stereo-typen die mensen in hokjes plaatsen en waar we over het algemeen dan ook meteen een oordeel over hebben, hetzij positief, dan wel negatief.
Hokjes denken, ofwel de neiging hebben om mensen of voorwerpen in te delen in een bepaalde categorie en/of eigenschappen met een negatieve lading in zich.
Uit onderzoek is gebleken dat we een persoon, zodra we die voor het eerst zien, screenen en er ook gelijk een oordeel over hebben. Waarom doen we dit? Het is menselijk dat we dit doen. Wanneer we in hokjes plaatsen kunnen we ook gelijk een label aan die mensen hangen. Onze mening wordt dan ook gevoed door hetgeen we zien of ervaren van de ander. We plaatsen hem of haar in een hokje en dit betekent dan voor ons dat bepaalde eigenschappen dan ook passen bij die persoon.
Vaak klopt die natuurlijk helemaal niet met de werkelijkheid. We hebben iets over die persoon in ons hoofd gevormd terwijl er nog geen woord mee is gewisseld of dat we deze persoon überhaupt kennen in de omgang. Zodra die er namelijk wel is moeten we onze, eerder gevormde, mening vaak bijstellen en is die persoon dan vaak ook niet degene die we in dat specifieke hokje hadden geplaatst.
Gelukkig werkt het dan bij ons mensen wel zo dat we, een mening die gevormd was, die ook weer kunnen en willen bijstellen. het zou mooi zijn als we onze mening over die ander wat langer zouden kunnen uitstellen. Geen enkel mens is te plaatsen in een hokje. Iedereen heeft een eigen karakter, eigen mening, een eigen voorkomen, een eigen waarneming en een eigen “Zijn”. Dus duidelijk niet in een hokje te plaatsen en dat maakt de mens ook zo uniek, want dat is wat eenieder van ons is UNIEK!
Hopelijk gunnen we dat elkaar en mogen we dat dus ook zijn.
Margot Nollet
Avvenire Coaching en Mediation – Westervoort
