Vandaag een heerlijke strandwandeling gemaakt. Altijd lekker om te struinen over het strand, of het nu waait, regent of bij een zonnetje dat schijnt. De zee biedt mij altijd weer die heerlijke rust en ruimte.
Meerdere keren per jaar komen we op verschillende plaatsen aan de kust en het valt me op dat de Nederlandse kust zo verschilt. Hier aan de kust zie ik bijvoorbeeld hoeveel golfbrekers er in zee staan. We zitten in Zeeland dus ik begrijp ook wel, mede vanuit historisch oogpunt, dat er veel van deze golfbrekers zijn in dit deel van de kust.
Wat is nu precies de werking van deze golfbrekers? Het principe is eenvoudig, de golven die vanuit zee komen worden op de golfbreker gebroken of gereflecteerd. Tussen de golfbrekers ontstaat daardoor een relatief rustig vaarwater. Mooi om te zien hoe de onstuimige zee door de golfbrekers tot bedaren wordt gebracht.
Hoe werkt dit eigenlijk bij onszelf ?Wat gebeurt er met ons als we overspoeld dreigen te worden door indrukwekkende gebeurtenissen en/of emoties. Zetten we dan ook onze golfbrekers in of laten we alles ongemoeid bij ons binnenkomen met alle gevolgen van dien! Gaan we de strijd aan met deze “golf” of zijn we misschien in staat de gebeurtenissen te breken of te reflecteren? Dit laatste zal ervoor zorgen dat we zelf in rustiger vaarwater blijven en de golf die over ons heen komt met meer compassie kunnen aanschouwen.
Als ik er zo naar kijk, dan kan door mijn reflectie de storm eerder gaan liggen en zal ik dus minder in die heftige emoties komen, welke dit ook moge zijn … Tegelijk besef ik me dat de kust deze golfbrekers nodig heeft om zichzelf te beschermen en wij als mensen dit instrument feitelijk in ons hebben. De oplossing ligt dus veel meer in mijzelf dan dat ik ze bij anderen zoek of op hen projecteer. Waar zo’n wandeling op het strand al niet goed voor is.
Ik verlaat met een tevreden gevoel het strand en we kiezen ervoor om ons lekker te warmen bij de open haard in de lobby van het hotel. Het waren opnieuw heerlijke dagen ….
Margot en Marcel
