Vandaag ben jij, onze moeder 88 jaar geworden, pfff wat een leeftijd zeg en ja dan hebben we zeker wat te vieren. Maar helaas is het vieren niet meer als alle vorige verjaardagen.
De moeder die ons heeft groot gebracht is er niet meer, je weet niet dat je jarig bent, je krijgt cadeautjes maar weet bij God niet waarom. Iedereen eet taart maar je kijkt naar al die vreemde mensen om je heen en vraagt je af wie iedereen is.
Mama je bent jarig en we gunnen je nog vele mooie jaren. Maar is dat ook zo, is dat wat we willen. Willen we dat je elke dag weer wakker wordt in een voor jou onbekende wereld, dat je gewassen wordt door vreemde mensen, dat je eten voorgeschoteld krijgt en dat je niet weet dat je met je mes je brood kunt snijden en met de vork de stukjes brood naar je mond kunt brengen om vervolgens op eten.
Nee ma dat willen we niet, het doet ongelooflijk veel pijn om bij je te zijn en dat jij niet meer weet wie we zijn en hoe we heten. De verschrikkelijke ziekte heeft gemaakt dat je leeft in een wereld die totaal vreemd voor je is, met mensen die je zo lief had en waar je zo goed voor hebt gezorgd, maar die je nu met je blauwe ogen aankijkt met een lege blik zonder herkenning. De enige die je nog herkent op de foto’s dat ben jij, gelukkig dat je dat nog ziet.
Ja ma dat is jouw leven nu en ja natuurlijk gunnen we je nog heel veel mooie en gezonde jaren met allemaal lieve mensen om je heen, maar jij wordt elke dag weer wakker in die onbekende wereld met allemaal vreemde en in een omgeving die voor jou niet bekend is en ook nooit meer zal worden. Hoe angstig moet dat voor je zijn dat je geen houvast meer hebt aan dingen die je herkent.
Alle mooie herinneringen over je leven wat je geleefd hebt zijn weg, niets is meer hetzelfde. Van de week was ik nog bij een afscheid waar ik ook jouw vriendinnen tegen kwam, mensen met dezelfde leeftijd maar nog helemaal helder van geest en nog volop in leven. Als ik dat zie ben ik wel jaloers op die kwieke dames, zo had ik ook graag de oude dag van jou gezien. Dit is niet hoe jij oud wilde worden, hier is niets aan te doen en heeft niemand van ons invloed op. Maar ik ben wel blij dat ik je nog kan feliciteren, want ik kan nog niet zonder je. En stiekem heel stiekem blijf ik hopen op die blik van herkenning.
Gefeliciteerd ma….
Margot Nollet Avvenire Coaching en Mediation
