Deze prachtige tekst las ik vorige week en raakte precies hetgeen ik even nodig had. Dementie een afschuwelijke ziekte die, zowel voor degene die het treft als voor de familie en naaste omgeving, bijna ondraaglijk is.
Bovenstaande tekst spreekt dan ook voor zich. Ik heb al wel eens wat geschreven over de dementie van mijn moeder. Het is voor mij altijd vanzelfsprekend geweest om mijn moeder regelmatig te bezoeken. Toch merk ik dat het (ook mij) steeds meer moeite kost om hieraan te blijven voldoen. Terwijl mensen met dementie onze aandacht juist zo hard nodig hebben! Zij zijn hun geheugen en herinneringen kwijt en wij proberen angstvallig de herinneringen, aan alles wat wij samen hebben meegemaakt, vast te houden en constant dat met hun te bespreken. We willen zo graag nog even dat contact dat er altijd was. We zijn blij met elke vorm van herkenning van vroeger en we willen niets liever dan dat ze ons herkennen.
Dat maakt ons weer even kind en de ouder met dementie weer alleen ouder en verder niets. Hetgeen zij kwijt zijn koesteren wij nu als nooit te voren en dat zijn de o zo mooie herinneringen aan je vader of moeder. Wat is het toch lastig dat je als kind niet meer wordt herkend door je vader of moeder. Dit maakt dat de gang naar het bezoek elke keer weer wat zwaarder wordt. We willen, zolang de ouder er nog is, nog steeds dat kind zijn en niet de ‘verzorger’. We accepteren de ziekte inmiddels wel, maar herkennen de ouder niet meer terug van hetgeen ze ooit waren. Missen willen we ze natuurlijk niet, al is dit ook niet hetgeen wij hun gunnen op de oude dag. Maar helaas de dementie kent geen weg terug en laten ouders kind zijn en kinderen de verzorgende voor de ouder. De rollen zijn omgedraaid, we doen er aan mee omdat het onze ouders zijn. Wat hadden we ze graag een andere oude dag gegund, een die hun had laten zijn wie ze altijd waren. We berusten erin en zijn ontzettend dankbaar voor de geweldige en geduldige zorg die ze krijgen, maar nog 1 keertje echt hun kind kunnen zijn zou ook wel heel erg fijn zijn….
Dementie verdient ook liefde en aandacht en zo probeer ik er nu ook mee om te gaan, ook al is het soms erg lastig om juist nu niet bij je moeder aan te kunnen kloppen nu je het zo moeilijk hebt…..
Margot Nollet – Avvenire Coaching en Mediation
